باززایی شاخه القا شده با تدیازورون و تراریختی ژنی با آگروباکتریوم۱ در گیاه کلزا (برسیکانلپوس ال.)۲

تولید گیاهان تراریخت کلزا با استفاده از میانجی آگروباکتریوم نیاز به بهینه سازی روش های کشت بافت و تراریختی دارد. برای این منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکراراجرا شد. غلظت های مختلف بنزیل آدنین(ba)(5/1, 3 و 5/4 میلی گرم بر لیتر) و تدیازورون (tdz) (0 , 15/0 و 3/0 میلی گرم بر لیتر) با سنین مختلف جداکشت های محور زیر لپه(7، 14 و 21 روزه) مورد بررسی قرار گرفتند. تفاوت معنی داری در اثر مثقابل هورمون های ba و tdz دیده شد, به نحوی که بیشترین درصد شاخه زایی (% 174) از کاربرد 5/4 میلی گرم بر لیتر ba و 3/0 میلی گرم بر لیتر tdz حاصل شد. سن جدا کشت نیز تأثیر معنی داری بر در صد شاخه زایی داشت. جداکشت های 21روزه توانایی تولید بیشترین درصد شاخه زایی را داشتند. شاخه های تولید شده پس از انتقال به محیط ریشه زایی دارای 2 میلی گرم بر لیتر ایندول بوتیریک اسید تولید ریشه کردند. با دست یابی به بهترین تیمار هورمونی و سن جدا کشت اقدام به انجام تراریختی توسط میانجی آگروباکتریوم شد. آگروباکتریوم سویه lba حاوی پلاسمید pbi مورد استفاده قرار گرفت. گیاهان تراریخت نشده در محیط انتخاب, حاوی کانامایسین با از دست دادن ساختار کلروفیلی به رنگ سفید یا ارغوانی درآمدند و حذف گردیدند، در حالی که گیاهان تراریخت شده با دریافت ژن nptii و ایجاد مقاومت در مقابل کانامایسین و حفظ کلروفیل در محیط انتخاب، به رنگ سبز باقی ماندند و ریشه کردند. گیاهان ریشه دار به خاک منتقل شدند و تولید گل و دانه کردند. از گیاهان سبز مقاوم به کانامایسین آزمون gus انجام شد. ظهور رنگ آبی در حضور سوبسترای x-gluc نشانگر بیان ژن gus در گیاهان تراریخت بود. از برگ های سبز گیاهان مقاوم به کانامایسینdna ژنومی استخراج شد و پس ازpcr ظهور باند pb 520 بیانگر حضور ژن gus دراین گیاهان بود. بنا براین با استفاده از این روش می توان اقدام به انتقال ژن های مقاومت به تنش های زیستی و غیرزیستی کرد.